Mijn naam is Saskia (42) en ik zal regelmatig een stukje delen over mijn glutenvrije (gezins)leven. Over de Coeliakie van onze dochter Mette (7). En over de situaties waarin ik met mijn man, Stefan (54) terechtkom en het glutenvolle eten van onze zoon Lasse (1).
DE GEBOORTE VAN METTE
Al kort na Mettes geboorte voelde ik dat er iets met haar buikje mis was.ย Noem het moederlijke intuรฏtie, want los van de standaard babykrampjes was er niks dat hier op wees. Mijn vader overleed plotseling, toen Mette een halfjaar oud was. Mijn focus verschoof van Mette naar mijn verdriet. Mette hielp me door mijn rouw heen, maar veranderde in die tijd. Van actieve, vrolijke baby, naar een wat witter, zeurend meisje, dat vaak huilde. Haar motorische ontwikkeling leek wat achter te lopen en liep op een gegeven moment zelfs terug. En ook haar wil om te eten werd minder. Omdat dit zo geleidelijk ging zag niemand de ernst van de situatie in. Wij wel, maar wisten wij veel! Van het kastje naar de muur, totย โAch, mevrouwtje, het komt vast wel goed, laten we nog eens fysio proberenโ.
โIETS MET GLUTENโ
Het escaleerde volledig toen wij Mette haar bloed hadden laten afnemen. Omdat een oplettende schoonzus en schoonmoeder ons attendeerden op de mogelijkheid dat erย โiets met gluten zou kunnen zijnโ. In afwachting van deze bloeduitslagen hadden wij een meisje thuis dat zieker en zieker werd totdat ze alles uitspuugde. Meerdere keren stonden we middenin de nacht met haar onder de douche om haar schoon te maken. Ze wilde niet meer drinken en ze zat of lag alleen nog maar stilletjes op de grond. Haar ruggengraat en ribben werden zichtbaarder en zichtbaarder en haar oogjes zakten weg in haar hoofdje. Er was nog enkel wanhoop en vermoeidheid te zien in haar mooie, blauwe ogen die eens zo sprankelend en vol levensenergie waren.
Die ochtend belde ik meermaals de kinderopvang, omdat ik een gek gevoel had in mijn buik. En uiteindelijk brak de leidster en ze zei me:ย โMette kijkt me zo wanhopig aan: doe iets! zeggen haar ogenโ. En dat deed ik. Ik sjeesde naar mijn man; Steef, haalde Mette op en reed naar het ziekenhuis. De doktersassistente aan de telefoon gaf me aan dat dit niet zomaar mocht, maar dat we eerst nog langs de dokter moesten. Op mijn aandringen bleef ze volhouden en heb ik de hoorn er op gegooid.ย Bellend met de kinderpoli riep ik; โMaar het voelt niet goed!ย Het gaat niet goed met Mette!โ Waarop de assistent zei; โDan moet je nu komen!โ
DE SPEURTOCHT
Versnelde bloeduitslagen wezen uit dat Metteย coeliakieย had. Ze werd met spoed opgenomen en aan het infuus gelegd. Ze sliep 3 nachten daar samen met mij en ik zag haar opknappen. Het glutenvrije brood in het ziekenhuis probeerde ze te eten en ze nam een hapje vla. Een klein lachje om haar mond.ย Wij waren opgelucht.ย We wisten wat er met haar aan de hand was, maar ook dat we het konden oplossen voor haar!ย Niet genezen, maar wel mee dealen.ย En zo, na een periode van rouw (Wat kan allemaal niet meer? Wat betekent dit?), begonnen we aan onze speurtocht in glutenvrij land.
Ervaringsverhaal: Al kort na Mettes geboorte voelde ik dat er iets met haar buikje mis was. Lees hier meer ‘Mette Zonder Gluten’.
VOOR METTE (ZONDER GLUTEN)!
Al snel ontdekten we dat we dit konden, voor Mette! En dat, als we uit gingen van mogelijkheden in plaats van beperkingen, er een wereld voor ons openging. Een wereld vol met creativiteit, kleine geluksmomentjes, flexibiliteit en dankbaarheid.ย Een leven zonder gluten is zo gek nog niet.
