Lezersverhaal – een kieskeurige eter

Als trouwe lezer heb ik veel van de verhalen hier op Miss Glutenvrij gelezen, en mijn hart brak bijna elke keer.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om door te maken wat een aantal van de lezers door de jaren heen heeft meegemaakt.

Mijn verhaal is een beetje anders…

EEN KIESKEURIGE ETER

Ik ben altijd al een kieskeurige eter geweest. Mijn hele leven lang wist ik precies wat ik wilde eten en wat niet. Mijn arme ouders werden gek van me.
Ik verhongerde liever dan dat ik iets zou eten dat niet op mijn “lijstje” stond.
Gek genoeg heb ik me nooit verdiept in de exacte reden waarom ik zo een kieskeurige eter was. Ik wist dat ik van sommige gerechten hield en dat andere gerechten ervoor zorgde dat ik me slecht voelde. Mijn ouders namen, waar ik ook heen ging, altijd mijn favoriete snacks mee zodat we altijd voorbereid waren.

HET INCIDENT

Op een dag, toen ik een jaar of 8 of 9 was, werd ik uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Na een paar uur kondigde de ouders van het feestvarken aan dat de taart aangesneden en geserveerd ging worden. ‘Lieke, waarom eet je nooit taart op feestjes?’ vroeg het feestvarken me.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet, het voelt gewoon niet lekker.” Zij keek verward, ik voelde me verward.
Voor het eerst trok ik mijn kieskeurige eetgewoonten in twijfel. Ik keek om me heen naar mijn vrienden die allemaal genoten van de taart en de snoepjes en besloot toen en daar dat ik dit tot op de bodem uit zou zoeken (ik was een koppig kind.)

Mijn ouders keken van een paar meter afstand toe, met een verbaasde blik in hun ogen.
Ik herinner me dat terwijl ik naar de tafel liep, ik me als Mozes voelde die de rode zee scheidde. Iedereen stopte met wat ze aan het doen waren en vormde een soort muur aan weerszijden van mij. Al hun ogen waren op mij gericht terwijl ik stap voor stap de taart naderde, althans, zo voelde het.
Ik ging naar de tafel, reikte naar de kleurrijke taartpunt die het dichtst bij me was, prikte een vork erin, en sloot mijn ogen terwijl ik een hap nam. Verrassend genoeg was het oké. Het was best wel lekker eigenlijk.
Het was zo lang geleden dat ik iets had gegeten dat niet op mijn lijst stond, dat ik verrast werd door hoe normaal het voelde.
Oké… dat was het dan. Waarom moest ik zo een kieskeurige eter zijn?

DAT WAS HET NIET

Daar had ik het mis. Een dag of twee later had ik het gevoel dat de wereld verging. Ik was moe, mijn lichaam voelde zwaar en leeg aan en ik kon niets eten, zelfs niet het eten dat op mijn lijst stond.
We gingen naar de dokter. Ik ben altijd een gezond kind geweest, dus toen onze huisarts zag in welke staat ik verkeerde, wist hij dat er iets mis was. Hij stuurde ons door naar een specialist en niet veel later kreeg ik de officiële diagnose coeliakie.

Het was niet erg, echt niet. Ik at al geen voedsel waar gluten in zaten en mijn ouders waren al zo gewend geraakt aan het inpakken van voedsel en snacks voor mij dat er weinig veranderde. In feite heb ik het gevoel dat ik uiteindelijk iets heb gewonnen; een groter gevoel voor humor en een liefde voor grappen die ik nooit eerder had. Tot op de dag van vandaag loop ik rechtstreeks naar de taart op tafel voor een rode zee reactie.

Dit is het verhaal van een van onze lezers. Wil je zelf ook je verhaal (anoniem) delen mail dan naar: redactie@missglutenvrij.nl