Bijna 10 jaar geleden had ik constant buikpijn. Mijn moeder maakte toen een afspraak met de huisarts. Toen ik daar m’n verhaal deed kreeg ik als opmerking “het zal de puberteit wel zijn” (van die opmerking ben ik nog steeds boos en heb ik een beetje het vertrouwen in artsen verloren). M’n moeder heeft toen de kinderarts gebeld, want mijn buikpijn ging maar niet over. Daarnaast groeide ik nauwelijks en bleef m’n ontwikkeling achter.
De laatste keer gluten
De kinderarts gaf een formulier mee om bloed te laten prikken. Uit het bloedonderzoek kwam naar voren dat er waarschijnlijk iets mis was met m’n schildklier, dus daar werd een echo van gemaakt. Uiteindelijk bleek dat dat niet de oorzaak van m’n buikpijn was, dus werd ik doorverwezen naar de mdl-arts. Die vermoedde coeliakie, maar hij wilde het wel zeker weten dus werd er een afspraak ingepland voor een biopt. Omdat ik nog minderjarig was mocht die onder narcose. Toen me dat werd verteld heb ik heel hard gehuild, omdat ik het allemaal doodeng vond. Ik had nog nooit iets gehad en nu moest ik ineens naar het ziekenhuis voor een onderzoek!
Op de dag van het onderzoek was ik heel zenuwachtig. Gelukkig was er een heel lieve verpleegkundige die me na het onderzoek een soepstengel gaf. Dat was de allerlaatste keer dat ik iets met gluten at. De dokter kwam naar me toe en het was duidelijk: ik heb coeliakie.