Puberteit?

Bijna 10 jaar geleden had ik constant buikpijn. Mijn moeder maakte toen een afspraak met de huisarts. Toen ik daar m’n verhaal deed kreeg ik als opmerking “het zal de puberteit wel zijn” (van die opmerking ben ik nog steeds boos en heb ik een beetje het vertrouwen in artsen verloren). M’n moeder heeft toen de kinderarts gebeld, want mijn buikpijn ging maar niet over. Daarnaast groeide ik nauwelijks en bleef m’n ontwikkeling achter.

 

De laatste keer gluten

De kinderarts gaf een formulier mee om bloed te laten prikken. Uit het bloedonderzoek kwam naar voren dat er waarschijnlijk iets mis was met m’n schildklier, dus daar werd een echo van gemaakt. Uiteindelijk bleek dat dat niet de oorzaak van m’n buikpijn was, dus werd ik doorverwezen naar de mdl-arts. Die vermoedde coeliakie, maar hij wilde het wel zeker weten dus werd er een afspraak ingepland voor een biopt. Omdat ik nog minderjarig was mocht die onder narcose. Toen me dat werd verteld heb ik heel hard gehuild, omdat ik het allemaal doodeng vond. Ik had nog nooit iets gehad en nu moest ik ineens naar het ziekenhuis voor een onderzoek!

 

Op de dag van het onderzoek was ik heel zenuwachtig. Gelukkig was er een heel lieve verpleegkundige die me na het onderzoek een soepstengel gaf. Dat was de allerlaatste keer dat ik iets met gluten at. De dokter kwam naar me toe en het was duidelijk: ik heb coeliakie.

 

Een enorme omschakeling

En toen begon het allemaal. Het was een enorme omschakeling voor het hele gezin. Wat mag wel en wat niet? Het was een grote puzzel. Vrienden en familie moesten worden ingelicht.
“Wat heb je?”
“Seu-lia-kie.”
“Oh dan mag je geen graan toch?”
“Ja zoiets is het, maar dan nog veel ingewikkelder.”
Het was enorm wennen, maar op een gegeven moment ging ik ook voordelen zien. Ik mocht altijd als eerste opscheppen, had mijn eigen bakje dat ik met niemand hoefde te delen en ik was degene die mocht bepalen naar welk restaurant we gingen. Maar er waren en zijn ook nog steeds een aantal nadelen. Ik moet altijd driedubbel checken of iets echt glutenvrij is, krijg soms de belofte dat ik iets mag eten en dan word ik alsnog ziek en ik moet altijd die uitleg blijven geven.
Toen ik eenmaal in Utrecht ging wonen ging er echt een heel nieuwe wereld open. Zeker dankzij mijn twee geweldige voormalige huisgenootjes die ook allebei coeliakie hebben. Het is zo fijn om met iemand te praten die weet hoe je je voelt!

Dit is het verhaal van een van onze lezers. Wil je zelf ook je verhaal (anoniem) delen mail dan naar: redactie@missglutenvrij.nl

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *